Mijn montagevisie – HET BEGIN VAN…
Wat ik vooral zo interessant vind aan het vak editing is dat de verantwoordelijkheid over de vertelling voor een groot deel in mijn handen schuilt. De regisseur en de cameraman dragen toch wel de grootste steen bij en zonder hun is er geen film, maar het komt uiteindelijk allemaal bij mij op de montagetafel te liggen. De manier waarop de editor de film monteert kan een hele grote wending geven aan het verhaal, er zijn namelijk een tig-aantal verschillende manieren om een film te monteren. Een grote verantwoordelijkheid maar tevens een héél mooi vak vind ik.
In overleg met de regisseur en de cameraman houd ik erg van close en ingesloten shots, deze shots geven een grote bijdrage aan de emoties in de film. Hoe dichter je op iemands huid zit, hoe dichter je bij iemands ziel kunt komen. Dit is mijn idee. Het geeft een dramatisch, maar ook een mooi effect aan de uiteindelijke film.
Onze documentaire HET BEGIN VAN… heeft vooral veel weg van twee documentaire stijlen, namelijk poëtisch en observerend. Deze stijlen zijn goed te herkennen in de structuur van onze documentaire.
De introductie van de film geeft kijker in eerste instantie een onrustig en nieuwsgierig gevoel, er worden veel close-ups getoond van een bestaande locatie. In eerste instantie weet de kijker nog niet precies op welke locatie wij zijn, na een bepaald moment worden de details steeds duidelijker voor de kijker en beseft zich dat we ons bevinden. Denk hierbij aan zeer close-ups van bijvoorbeeld wilde golven, wolken en zand in de wind. Deze beelden geven aan dat we ons bevinden op bijvoorbeeld een strand. Deze manier van montage wordt met nog twee andere locaties gedraaid en getoond aan de kijker.
Onze titel verschijnt na deze introductie in beeld.
Na deze titelsequentie maken we kennis met onze social actors.
Ze liggen in een comfortabele houding, op een wit laken, op een bed. De shots zijn erg close op het gezicht van de social actor. Ze luisteren op dat moment naar een compassiebandje en worden geleid door een stem, deze stem verteld de social actor om te ontspannen en om terug te denken aan een moment in hun leven waarbij ze een grote keuze hebben moeten maken of tot een wending kwamen.
Ze worden één voor één gevraagd om terug te gaan naar een plek waarbij ze herinneringen hebben aan een gemaakte keuze of situatie. Het compassiebandje is de rode draad door het verhaal waarop alle social actors antwoord geven via een voice-over. We blijven bij één van de social actors die op het bed ligt. We zien een reactie in zijn of haar gezicht maar diegene geeft niet letterlijk een antwoord op de compassie-stem, in een voice-over beschrijft de social actor’s omgeving.
Vervolgens gaan wij met de social actor terug naar de plaats waar zijn of haar verhaal zich afgespeeld heeft, op dit moment weet de kijker nog niet waar de social actor zich begeeft. De kijker hoort het verhaal van de social actor en ziet welke emoties deze locatie opwekt bij hen.
Vervolgens maken we kennis met diverse andere social actors en hun verhalen op een wit laken. Deze verhalen worden, op dezelfde manier als onze hoofd social actors, kort verteld doormiddel van voice-overs. Deze worden niet verder uitgeweid zoals bij onze andere drie hoofd social actors, maar dienen als een intermezzo tussen de – wellicht zware – verhalen door. Deze korte verhalen laten zien dat veel mensen worstelen met keuzestress en gevoelens, het geeft de kijker hopelijk inspiratie en wellicht wordt men zo geïnspireerd om ook zelf een knoop door te hakken in zijn of haar eigen leven.
Na alle scenes, zodra iedere social actor zijn of haar verhaal heeft verteld via het compassiebandje en op locatie, gaan we nog eenmaal terug naar de hoofd social actors op locatie. In het laatste shot – per social actor – wordt uiteindelijk de locatie prijs gegeven en ontdekt de kijker waar hij of zij zich bevindt. Deze onthulling zal als een verrijking voelen voor zowel de social actor als voor de kijker, een moment van acceptatie en van vrijheid.
DE POËTISCHE KENMERKEN
Zoals ik al vertelde in de structuur van de film is dat we de film beginnen met diverse omgevingsbeelden van bijvoorbeeld een bos of een strand, maar deze zijn in eerste instantie nog onduidelijk voor de kijker. Deze manier van draaien geeft de kijker een benauwd en nieuwsgierig gevoel omdat we nog niet zien waar we zijn en waar deze beelden voor dienen, hier komen we pas achter aan het einde van de film. Deze montagestijl brengt een poëtische stijl met zich mee.
De kijker kan tevens een nauw gevoel krijgen zodra we de social actor heel close in beeld nemen, niet wetende waar ze zich bevinden tot dat we onthullen dat de social actors zich in hun eigen gekozen omgeving begeven. Het einde van de film zal een moment van bevrijding en acceptatie oproepen, zowel voor de social actor als voor de kijker.
DE OBSERVERENDE KENMERKEN
De observerende kenmerken zijn duidelijk te zien wanneer de social actors, één voor één, op een wit bed ligt waarbij ze luisteren naar een geluidsband en via een voice-over vertellen over een gebeurtenis. Op dat moment zien we niet waar de social actor zich bevindt en observeren wij alleen de emoties van de social actor. Ook observeren wij de social actor op zijn of haar gekozen locatie.
meesterlijkevergissingen 